Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ Ο Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Από τον Φοίβο Κλαυδιανό *
Καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει το προφίλ που καλλιέργησε ως τώρα ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Ο «τσάρος» με το σοβαροφανές ύφος μπορεί να παρουσιάζεται ως αυθεντία (!) στην οικονομία επιβάλλοντας το ένα δυσβάστακτο μέτρο μετά το άλλο στον ελληνικό λαό, αλλά έχει να κρύψει πολλά για την εσωκομματική, πολιτική και επαγγελματική του διαδρομή!
Τα μελανά σημεία σε αυτή τη διαδρομή και κυρίως από τότε που ανέλαβε τις τύχες της ελληνικής οικονομίας είναι αρκετά. Χωρίς να έχει καμιά αξιόλογη και ευδιάκριτη επαγγελματική δραστηριότητα προτού πάρει τις πρώτες κρατικές θέσεις επί Σημίτη, ο 50χρονος σήμερα κ. Παπακωνσταντίνου φέρει μεγάλη ευθύνη για τα δεινά που επέφερε το ΔΝΤ στη χώρα μας, βαρύνεται με σοβαρές ανακρίβειες που έχει πει και θέτουν εν αμφιβόλω τη συνολική προσωπική του αξιοπιστία, ενώ απορίες προκαλούνται και από ορισμένα περιουσιακά στοιχεία που δηλώνει…
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, με εξαίρεση τη δεκαετία που εργάστηκε ως χαμηλόβαθμος υπάλληλος στον ΟΟΣΑ, δεν έχει κολλήσει άλλα «επαγγελματικά ένσημα» και μέχρις ότου έγινε υπουργός το όνομά του ήταν κυριολεκτικά άγνωστο στους ευρωπαϊκούς οικονομικούς κύκλους. Αν και στο βιογραφικό του αναφέρει ότι «μετά τις σπουδές του εργάστηκε επί 10 χρόνια στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) στη Γαλλία και ασχολήθηκε με θέματα βιομηχανίας και νέων τεχνολογιών και έγραψε μελέτες για τις οικονομικές πολιτικές των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ και της Ελλάδας», η πραγματική εικόνα φαίνεται ότι δεν επιβεβαιώνει αυτή τη βαρύγδουπη διατύπωση. Στελέχη που εργάζονταν στον ΟΟΣΑ την ίδια περίοδο αποκαλύπτουν ότι η θέση που κατείχε ο κ. Παπακωνσταντίνου ήταν χαμηλόβαθμη, ότι δεν είχε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο και -το σημαντικότερο- αναζητούσε δίοδο επανόδου στην Ελλάδα βλέποντας ότι εκεί δεν είχε πολλές προοπτικές να σταδιοδρομήσει.
Η βοήθεια της μητέρας του
Το πρόσωπο που έδωσε τη λύση ήταν η μητέρα του, η οποία είχε πάρει αρχικώς και την πρωτοβουλία της (μετ)εγκατάστασης από την Ελλάδα στη Γαλλία. Η κυρία Κλεόπα Παπακωνσταντίνου ήταν εκείνη που στη συνέχεια του άνοιξε και τις πόρτες για τα κρατικά αξιώματα και την πολιτική. Γνωρίζοντας τον Νίκο Θέμελη, δεξί χέρι (και εξ απορρήτων συνεργάτη ως και σήμερα) του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, του ζήτησε «να βοηθήσει τον Γιώργο», που ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα καθώς στον ΟΟΣΑ δεν μπορούσε να περιμένει πολλά.
Ο Κ. Σημίτης απάντησε θετικά στο αίτημα επηρεαζόμενος από τη συγγενική σχέση με τον πρώην υπουργό της Ν.Δ. και βουλευτή Κοζάνης Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Ο πολιτικός της Ενωσης Κέντρου προδικτατορικά και βασικός υπουργός των κυβερνήσεων Μητσοτάκη κατά την περίοδο 1990-93 ήταν θείος του σημερινού τσάρου και καθώς ο κ. Σημίτης διατηρούσε καλές σχέσεις μαζί του αυτό δημιούργησε ένα πρόσθετο αίσθημα «αλληλεγγύης».
Ετσι εν έτει 1998 και με τον κ. Σημίτη στις δόξες του ο 37χρονος ανιψιός ορίστηκε σε μια θέση πρωθυπουργικού συμβούλου καθώς και μέλους του Δ.Σ. του κρατικού τότε ΟΤΕ, ενώ μετά τις εκλογές του 2000 κατάφερε να αναβαθμιστεί. Χρίστηκε ειδικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομίας για την Κοινωνία της Πληροφορίας και μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ) του υπουργείου Οικονομίας. Αποτελούσε πια έναν από τους πιο σκληρούς σημιτικούς και σε πολλές από τις ενδοκυβερνητικές συσκέψεις εκείνης της περιόδου οι «νεοφιλελεύθερες» απόψεις συχνά ωχριούσαν μπροστά στις δικές του.
Επειδή πάντως τον ενδιέφερε η πολιτική καριέρα, άρχισε σύντομα να ασχολείται και με τις κομματικές υποθέσεις. Εχοντας προσεγγίσει γερά το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο, όταν απομακρύνθηκε ο Κ. Λαλιώτης από τη θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ και αντικαταστάθηκε από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τοποθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003 διευθυντής του κόμματος και ανέλαβε να συντονίζει διάφορες κομματικές πρωτοβουλίες υπό τον νέο γραμματέα…
Η μεγάλη συμμαχία που είχε κάνει στο μεταξύ, όπως αναφέρουν κομματικές πηγές, ήταν με την Αννα Διαμαντοπούλου, ένα επίσης από τα «πουλέν» του κ. Σημίτη, η οποία είχε τοποθετηθεί από το 1999 επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο κ. Παπακωνσταντίνου επεδίωκε να κληρονομήσει την εκλογική της προίκα στον νομό Κοζάνης και γι’ αυτό είχε προσδεθεί πλήρως στο άρμα της. Την περίοδο εκείνη δε οι σχέσεις της κ. Διαμαντοπούλου με τον κ. Χρυσοχοΐδη ήταν ακόμη πολύ αρμονικές…
Κατά τη μεταβίβαση της κομματικής ηγεσίας στις αρχές του 2004 από τον κ. Σημίτη στον κ. Παπανδρέου η κ. Διαμαντοπούλου «μετέγραψε» στον νέο αρχηγό όλες τις εσωκομματικές της επιρροές. Ανάμεσά τους και ο φιλόδοξος κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος όμως στις εκλογές που ακολούθησαν ατύχησε, αφού «πάτωσε» στον νομό Κοζάνης παρά τη βοήθεια της φίλης του Αννας, η οποία είχε τοποθετηθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Καταφέρνοντας να ελιχθεί το διάστημα 2004-2007 αυτονομήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την «προστάτιδά» του και προσκολλήθηκε πλήρως στον κ. Γ. Παπανδρέου του οποίου ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος. Με αυτό το αξίωμα ήταν πολύ ευκολότερο στις εκλογές του 2009 να εκλεγεί, για πρώτη φορά, βουλευτής εκμεταλλευόμενος ταυτόχρονα την οίηση του ως τότε ισχυρού τοπικού ανταγωνιστή του και πρώην υφυπουργού Λάζαρου Λωτίδη.
Οταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές τον Οκτώβριο του 2009 ο κ. Παπακωνσταντίνου -ο οποίος είχε αποκτήσει πια την εμπιστοσύνη της οικογένειας Παπανδρέου- είχε εξασφαλίσει για λογαριασμό του το υπουργείο Οικονομικών. Και άφησε τη Λούκα Κατσέλη να… αεροβατεί πιστεύοντας ως την τελευταία στιγμή ότι θα αναλάμβανε αυτή ολόκληρο τον τομέα της οικονομίας, αφού τον διαχειριζόταν άλλωστε ως σκιώδης υπουργός κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης.
Οι δηλώσεις για τον «Τιτανικό» που έφεραν το Μνημόνιο
Οι δηλώσεις περί «Τιτανικού» καθ’ όλη την περίοδο πριν από την προσφυγή στο ΔΝΤ αποτελούν τις εντονότερες σκιές στην υπουργική διαδρομή του κ. Παπακωνσταντίνου, αφού χειροτέρεψαν τη διεθνή εικόνα της χώρας και εξ αντικειμένου έκαναν πια επαχθείς τους όρους της διαπραγμάτευσης για την εξασφάλιση του δανείου από την τρόικα. Δεν λείπουν πάντως εκείνοι που θεωρούν ότι οι δηλώσεις αυτές γίνονταν συνειδητά από την πλευρά του υπουργού Οικονομικών, παρά τις επισημάνσεις από την αντιπολίτευση και άλλους παράγοντες για τις βλαπτικές συνέπειές τους.
Οι πιο καλοπροαίρετοι τις αποδίδουν στην απειρία και το άγχος του. Το σίγουρο είναι ότι για πολλούς μήνες αφότου ανέλαβε υπουργός ο κ. Παπακωνσταντίνου αντιμετωπιζόταν με μεγάλη επιφυλακτικότητα από τους Ευρωπαίους ομολόγους του για τους οποίους το πολιτικό και επιστημονικό «βιογραφικό» του δεν είχε καμιά ιδιαίτερη αξία. Σε αρκετές κλειστές ευρωπαϊκές συζητήσεις μάλιστα οι «συγκρίσεις» με όλους τους προκατόχους του, σε κύρος αλλά και σε ικανότητες, φαίνεται ότι ήταν καταλυτικές εις βάρος του. Οι σχετικές πληροφορίες έφταναν και στον ίδιο και αυτό του προκάλεσε μεγαλύτερο άγχος, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί σε «βασιλικότερο του βασιλέως» ως προς τις θέσεις του για την ελληνική οικονομία και τα μέτρα που χρειάζονται για να μπορέσει να γίνει αποδεκτός σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ασυνέπεια, οι σπατάλες και  το σορτάρισμα των ομολόγων
Ούτως ή άλλως πάντως ο κ. Παπακωνσταντίνου βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα που απειλεί τη σημερινή κυβέρνηση, χωρίς μάλιστα ο ίδιος να διαθέτει -σε μια περίοδο που εκτείνεται το εύρος της ποινικοποίησης για τις πράξεις πολλών πολιτικών- βουλευτική ασυλία, αφού από το καλοκαίρι του 2009 ήταν ευρωβουλευτής και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να γίνει υπουργός. Αυτό του υπενθυμίζουν και του επισημαίνουν σύμφωνα με πληροφορίες και φίλοι του, όταν τον ακούνε να ζητά με πάθος τη διερεύνηση ευθυνών για την οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης…
Βέβαια, ο κ. Παπακωνσταντίνου όταν τοποθετήθηκε επικεφαλής της λίστας των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, το καλοκαίρι του 2009, διερρήγνυε δημοσίως τα ιμάτιά του ότι θα παραμείνει στην Ευρωβουλή και θα εξαντλήσει τη θητεία του. Δεν πέρασαν ούτε τέσσερις μήνες και αποδείχτηκε ασυνεπής, παραιτούμενος για να γίνει υπουργός.
Αυτό πάντως ενδεχομένως και να αποδειχτεί «πταίσμα» μπροστά σε άλλες ανακολουθίες του. Και κυρίως στις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του ότι «δεν θα ληφθούν άλλα οικονομικά μέτρα» ή ότι «αν ληφθούν δεν θα τα πάρει ο ίδιος, αλλά άλλος υπουργός…». Στην πράξη, όμως, αυτοδιαψεύδεται επί μήνες, αφού εκείνος ανακοινώνει κάθε τρεις και λίγο νέα επώδυνα πακέτα. Ενώ μάλιστα έχει μεταβληθεί σε κήρυκα της λιτότητας για τους απλούς μισθωτούς, επαγγελματίες και συνταξιούχους, ο ίδιος φροντίζει να εξαιρεί τον εαυτό του. Πιο προκλητικό παράδειγμα, η χρήση του πρωθυπουργικού αεροσκάφους Εμπραέρ ακόμη και για ταξίδια που δεν είναι απαραίτητο, όπως πρόσφατα έκανε προκειμένου να παραστεί στην κηδεία του Τ. Σκιόπα στη Ρώμη επιβαρύνοντας με περίπου 30.000 ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό.
Μια ακόμη υπόθεση που χρήζει διερεύνησης έχει σχέση με το περίφημο «σορτάρισμα» των ομολόγων, που έγινε αμέσως κιόλας μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Με απλά λόγια αυξήθηκε τότε από τρεις σε δέκα ημέρες το περιθώριο «κερδοσκοπίας» από τις αγοραπωλησίες ομολόγων, με προφανείς συνέπειες για την οικονομική κρίση που μόλις είχε αρχίσει να εμφανίζεται. Μολονότι η απόφαση είχε ληφθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος, το υπουργείο Οικονομικών είναι εκείνο που ασκεί την εποπτεία, αλλά ως σήμερα έχει αντιμετωπίσει με «σιωπή» και διάθεση συγκάλυψης το θέμα. Επειδή μάλιστα συνδυάζεται με τις δηλώσεις περί «Τιτανικού» και την πολύμηνη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, θεωρείται ένα από τα στοιχεία που κάνουν ακόμη πιο «γκρίζα» την περίοδο αυτή με πρωταγωνιστή τον κ. Παπακωνσταντίνου…
* Δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,   Αναδημοσίευση απο Antinews