ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΤΡΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ
Θεμιστοκλής:
Δημοσθένης
Ισοκράτης
Μετά τη λαμπρή του νίκη στη Σαλαμίνα ο Θεμιστοκλής τιμήθηκε όσο κανένας άλλος. Ακόμα και οι Σπαρτιάτες του απένειμαν τέτοιες τιμές που ποτέ άλλοτε ούτε σε Σπαρτιάτη είχαν αποδώσει ούτε σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Ο αθηναϊκός όχλος όμως, ένεκα φθόνου, αποφάσισε τον εξοστρακισμό του.
Αυτή ήταν η πάγια αθηναϊκή πολιτική πρακτική: Εάν θεωρούσαν σημαντική την δύναμη και την υπεροχή κάποιου, πίστευαν πως δεν συμβιβαζόταν με την δημοκρατική ισότητα και τον εξόριζαν.
Ο Θεμιστοκλής εξοστρακίστηκε και αφού πέρασε πολλές περιπέτειες κατέφυγε στα Σούσα για να σωθεί. Βασιλιάς ήταν τότε ο Αρταξέρξης, ο γιος του Ξέρξη, του μεγάλου εχθρού των Ελλήνων, τον οποίο νίκησε κατά κράτος ο Θεμιστοκλής στη ναυμαχία της Σαλαμίνας!
Και ιδού πώς συμπεριφέρθηκε ο «εχθρός» στον Θεμιστοκλή μόλις τον συνάντησε: Ευχήθηκε στον Αρειμάν τον θεό των Περσών, «να δίνει τέτοια μυαλά στους εχθρούς του (τους έλληνες) ώστε να εκδιώκουν τους αρίστους εξ αυτών»! [Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι – Θεμιστοκλής 28].
Ήταν δε τόσο μεγάλη η χαρά του Αρταξέρξη, που φιλοξενούσε τον Θεμιστοκλή, που τη νύχτα καθώς κοιμόταν φώναξε μέσα στον ύπνο του τρεις φορές: «Έχω κοντά μου τον Θεμιστοκλή τον Αθηναίο»!!! [Πλούταρχος, ως ανωτέρω].
Φυσικά τον κράτησε στην αυλή του και τον περιποιήθηκε με βασιλικές τιμές ώσπου ο Αρταξέρξης, αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά της Αιγύπτου. Παρακάλεσε τότε τον Θεμιστοκλή να αναλάβει την διοίκηση του Περσικού στόλου.
Ο Θεμιστοκλής όμως, επειδή αφ’ ενός μεν, δεν ήθελε να πολεμήσει εναντίον των Ελλήνων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι με τους Αιγυπτίους, αφ’ ετέρου δε, δεν ήθελε να φανεί αχάριστος προς την φιλοξενία του Αρταξέρξη, προτίμησε να πεθάνει.
Αφού πρώτα προσευχήθηκε στους θεούς και αποχαιρέτησε τους φίλους του, αυτοκτόνησε στα 65 του, πίνοντας αίμα ταύρου.
Το αίμα του ταύρου έχει ταχεία πηκτικότητα και μεγαλύτερη από των άλλων ζώων. Δύσπνοια, συμπτώματα πνιγμού, σπασμοί και θρομβώσεις είναι μερικά από τα συμπτώματα που προκαλεί η δηλητηρίαση από το ταύρειο αίμα, κατά τον Διοσκουρίδη. Επιφέρει δε ταχύτατο θάνατο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το ταύρειο αίμα, αναφέρεται ως η πρώτη επιλογή των αυτοχείρων στην αρχαιότητα.
Γράφει ο Αριστοφάνης στο έργο του «ΙΠΠΗΣ»:
Β΄ Δούλος (Νικίας): Το καλύτερο λοιπόν για μας είναι να πεθάνουμε.
Α΄ Δούλος (Δημοσθένης): Σκέψου τότε πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες.
Β΄ Πώς αλήθεια; Πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες; Ας πιούμε αίμα ταύρου! Ο θάνατος του Θεμιστοκλή είναι ο προτιμότερος από όλους.
Αυτή ήταν η πάγια αθηναϊκή πολιτική πρακτική: Εάν θεωρούσαν σημαντική την δύναμη και την υπεροχή κάποιου, πίστευαν πως δεν συμβιβαζόταν με την δημοκρατική ισότητα και τον εξόριζαν.
Ο Θεμιστοκλής εξοστρακίστηκε και αφού πέρασε πολλές περιπέτειες κατέφυγε στα Σούσα για να σωθεί. Βασιλιάς ήταν τότε ο Αρταξέρξης, ο γιος του Ξέρξη, του μεγάλου εχθρού των Ελλήνων, τον οποίο νίκησε κατά κράτος ο Θεμιστοκλής στη ναυμαχία της Σαλαμίνας!
Και ιδού πώς συμπεριφέρθηκε ο «εχθρός» στον Θεμιστοκλή μόλις τον συνάντησε: Ευχήθηκε στον Αρειμάν τον θεό των Περσών, «να δίνει τέτοια μυαλά στους εχθρούς του (τους έλληνες) ώστε να εκδιώκουν τους αρίστους εξ αυτών»! [Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι – Θεμιστοκλής 28].
Ήταν δε τόσο μεγάλη η χαρά του Αρταξέρξη, που φιλοξενούσε τον Θεμιστοκλή, που τη νύχτα καθώς κοιμόταν φώναξε μέσα στον ύπνο του τρεις φορές: «Έχω κοντά μου τον Θεμιστοκλή τον Αθηναίο»!!! [Πλούταρχος, ως ανωτέρω].
Φυσικά τον κράτησε στην αυλή του και τον περιποιήθηκε με βασιλικές τιμές ώσπου ο Αρταξέρξης, αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά της Αιγύπτου. Παρακάλεσε τότε τον Θεμιστοκλή να αναλάβει την διοίκηση του Περσικού στόλου.
Ο Θεμιστοκλής όμως, επειδή αφ’ ενός μεν, δεν ήθελε να πολεμήσει εναντίον των Ελλήνων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι με τους Αιγυπτίους, αφ’ ετέρου δε, δεν ήθελε να φανεί αχάριστος προς την φιλοξενία του Αρταξέρξη, προτίμησε να πεθάνει.
Αφού πρώτα προσευχήθηκε στους θεούς και αποχαιρέτησε τους φίλους του, αυτοκτόνησε στα 65 του, πίνοντας αίμα ταύρου.
Το αίμα του ταύρου έχει ταχεία πηκτικότητα και μεγαλύτερη από των άλλων ζώων. Δύσπνοια, συμπτώματα πνιγμού, σπασμοί και θρομβώσεις είναι μερικά από τα συμπτώματα που προκαλεί η δηλητηρίαση από το ταύρειο αίμα, κατά τον Διοσκουρίδη. Επιφέρει δε ταχύτατο θάνατο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το ταύρειο αίμα, αναφέρεται ως η πρώτη επιλογή των αυτοχείρων στην αρχαιότητα.
Γράφει ο Αριστοφάνης στο έργο του «ΙΠΠΗΣ»:
Β΄ Δούλος (Νικίας): Το καλύτερο λοιπόν για μας είναι να πεθάνουμε.
Α΄ Δούλος (Δημοσθένης): Σκέψου τότε πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες.
Β΄ Πώς αλήθεια; Πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες; Ας πιούμε αίμα ταύρου! Ο θάνατος του Θεμιστοκλή είναι ο προτιμότερος από όλους.
Δημοσθένης
Ο ρήτορας Δημοσθένης, είχε καταδικαστεί από τους Αθηναίους σε βαρύτατο πρόστιμο το οποίο δεν είχε να πληρώσει. Τον έκλεισαν στη φυλακή, αλλά εκείνος κατόρθωσε να δραπετεύσει και αυτοεξορίσθηκε. Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία (323), ο δήμος ψήφισε την επιστροφή του Δημοσθένη στην Αθήνα. Αλλά και πάλι, μετά τη νέα ήττα των Ελλήνων στην Κρανώνα, ο Μακεδόνας νικητής Αντίπατρος, ζήτησε την καταδίκη του ρήτορα σε θάνατο.
Τον κατεδίωξαν και ο Δημοσθένης κατέφυγε στον Πόρο, όμως τον ανακάλυψαν μέσα στο ναό του Ποσειδώνος κι εκείνος για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, πήρε κάποιο δηλητήριο που έφερε μαζί του, ή μέσα στο δαχτυλίδι του, ή κατά τον Πλούταρχο μέσα στον «κάλαμον» που έγραφε, και σαν να επρόκειτο να γράψει, έφερε στο στόμα του την γραφίδα και αφού την δάγκωσε όπως ακριβώς συνήθιζε να κάνει όταν συλλογιζόταν για να γράψει κάτι, ήπιε το δηλητήριο…[και λαβών βιβλίον, ως γράφειν μέλλων προσήνεγκε τω στόματι τον κάλαμον, και δακών, ώσπερ εν τω διανοείσθαι και γράφειν ειώθει, χρόνον τινά κατέσχεν, είτα συγκαλυψάμενος απέκλινε την κεφαλήν] – (Δημοσθένης – Βίοι Παράλληλοι 29).
Έτσι λοιπόν ξεψύχησε ο Δημοσθένης, μπροστά στο βωμό του Ποσειδώνος στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.
Έτσι λοιπόν ξεψύχησε ο Δημοσθένης, μπροστά στο βωμό του Ποσειδώνος στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.
Ισοκράτης
Ο ρήτορας Ισοκράτης, αυτοκτόνησε απελπισμένος το 338 π.Χ. μόλις πληροφορήθηκε ότι ο ελληνικός στρατός υπέστη συντριπτική ήττα από τους Μακεδόνες στην ιστορική μάχη της Χαιρώνειας. Κατ’ άλλη εκδοχή, έπασχε από ανίατη ασθένεια και σκεπτόμενος να μην ταλαιπωρήσει τους οικείους του, αυτοκτόνησε με την μέθοδο της λιμοκτονίας. Αρνήθηκε να λάβει τροφή μέχρι που πέθανε.
Σχόλια