Aς αντιγράψεi η Γαλλία τις μεταρρυθμίσεις της Γερμανίας

Η κρίση που πλήττει το ευρώ είναι λιγότερο μια νομισματική κρίση και περισσότερο μια κρίση ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο εκσυγχρονισμός των δομών, είναι δύσκολος σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση με 27 κράτη μέλη και μια νομισματική ένωση με 17 χώρες. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε πορεία, αν το ευρώ και η ίδια η Ένωση θέλουμε να παραμείνουν βιώσιμες έννοιες.

Η Ευρώπη τρέχει πια σε «δύο ταχύτητες». Ο πυρήνας της Ευρώπης που μεγαλώνει πιο γρήγορα πολιτικά, και το 'περιθώριο' της Ευρώπης που επιθυμεί μεγαλύτερη αυτονομία. Αυτές οι δύο περιφέρειες έχουν πολύ διαφορετικά οράματα. Υπάρχουν εκείνοι που φαντάζονται την Ευρώπη ως μια πολιτική ένωση και εκείνοι που σκέφτονται την Ευρώπη μόνο ως μια ενιαία αγορά, ενώ η πολιτική διαδικασία θα πρέπει να παραμένει σε μεγάλο βαθμό σε εθνικό επίπεδο. Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει μεταξύ αυτών των δύο θέσεων.

Το χάσμα έχει διευρυνθεί μεταξύ των χωρών που μπορούν και επιθυμούν να ενταχθούν γρήγορα και εκείνων που θέλουν να κινούνται πιο αργά, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι χώρες της ευρωζώνης θα ενωθούν περισσότερο από τις χώρες που δεν είναι μέρος αυτής.

Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή, για να λυθεί το βασικό πρόβλημα του ευρώ, πρέπει να αλλάξουμε τις δομές των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Το θεμελιώδες λάθος της νομισματικής ένωσης είναι ότι δεν υπάρχει συντονισμός της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη.

Υπάρχουν επίσης ισχυροί γεωπολιτικοί λόγοι για μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πάνω απ 'όλα η άνοδος των ταχύτατα αναπτυσσόμενων κρατών. Οι ΗΠΑ δεν επικεντρώνονται πλέον στην Ευρώπη, αλλά στην Ασία. Ένας πολυπολικός κόσμος αναδύεται. Δύο πόλοι είναι ήδη σαφείς: οι ΗΠΑ, η οποία είναι και θα παραμείνει η υπερδύναμη, και η Ασία, με επικεφαλής την Κίνα, η οποία, θα αναλάβει έναν σημαντικό διεθνή ρόλο. Μεταξύ αυτών των δύο πόλων βρίσκεται η Ευρώπη. Η στήριξη για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν βασίζεται απλώς στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - αλλά στο ουσιαστικό δίπολο αδυναμίας ή δύναμης. Μόνο μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να σταθεί ευκαιρία σε έναν παγκοσμιοποιημένο πολιτικό και οικονομικό κόσμο. Και το μοντέλο μας μπορεί να αποτελεί φάρο και ευλογία για τον κόσμο: ένα πρότυπο για άλλες περιοχές, και να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της παγκόσμιας οικονομίας.

Όλα αυτά σημαίνουν περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη. Φυσικά, η «περισσότερη Ευρώπη» πρέπει να οριστεί. Υπάρχουν πολλές σημαντικές, περήφανες, δυναμικές και ποικίλες ευρωπαϊκές χώρες εκτός της νομισματικής ένωσης, οι οποίες κάνουν μια μεγάλη συνεισφορά στην ευρωπαϊκή πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Η «περισσότερη Ευρώπη» πρέπει να είναι πλούσια, ποικιλόμορφη και αρκετά επιτυχής ώστε οι χώρες αυτές να είναι πλήρως ενταγμένες σε αυτήν.

Αλλά η μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Ευρώπης δεν είναι αρκετή. Η κατεύθυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής πρέπει να κινηθεί πέρα από την καθαρή λιτότητα και προς την ανάπτυξη. Οι εθνικές οικονομίες  στραγγαλίζονται από τα αυστηρά μέτρα λιτότητας.

Ήταν λογική η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιτρέψει σε ορισμένες χώρες περισσότερο χρόνο για την επίτευξη των στόχων μείωσης του ελλείμματος - αλλά ταυτόχρονα να συνεχίσουν με μεταρρυθμίσεις την ενίσχυση των οικονομιών τους.

Στη συζήτηση για τη λιτότητα και την ανάπτυξη, βλέπουμε την επιστροφή των θεμάτων που επικρατούσαν πριν από 10 χρόνια. Την εποχή εκείνη, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ ασχολούνταν με το ευρωπαϊκό σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Η αλλαγές στο Σύμφωνο τότε δεν αποδυνάμωσαν τα κριτήρια για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά επέδωσαν μεγαλύτερη ευελιξία σε ένα σύνολο κανόνων που αλλιώς θα ήταν υπερβολικά αυστηροί.

Όταν η Επιτροπή δίνει σε χώρες όπως η Γαλλία περισσότερο χρόνο ώστε να πληρούν τα κριτήρια του ελλείμματος, αυτό είναι συγκρίσιμο με την κατάσταση στη Γερμανία την εποχή των μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησαν το 2003-05. Χωρίς τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου, θα ήταν πολιτικά αδύνατο να εξοικονομήσουν δισεκατομμύρια ευρώ μέσω περικοπών του προϋπολογισμού, και την ίδια στιγμή να προχωρήσουν με την υλοποίηση δύσκολων και αμφιλεγόμενων αλλαγών στη αγορά εργασίας στην κοινωνική ασφάλιση.

Σήμερα, πολλές χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα η Γαλλία, αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις με αυτές της Γερμανίας πριν από μια δεκαετία. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες λόγω του υπερβολικού χρέους, καθώς και των δημογραφικών εξελίξεων και του διεθνούς ανταγωνισμού.

Η μάχη της ανταγωνιστικότητας σε παγκόσμια κλίμακα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Η γερμανική εμπειρία μας έδειξε  ότι δεν χρειάζονται παρά λίγα χρόνια για τα αποτελέσματα να γίνουν ορατά και η επιτυχία εμφανής.http://www.sofokleous10.gr