Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…

Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…

(«... άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά!..»)

Επειδή σαν σήμερα (21 Οκτωβρίου 1952), ο τότε Γενικός Γραμματέας του «παράνομου» ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, λέει από τη Μόσχα το περίφημο: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος… άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά!», ας θυμηθούμε ορισμένα ιστορικά στοιχεία…

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός, με έντονη δράση σε κρίσιμες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, γνωστός με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Κι αυτό γιατί διακρίθηκε σε πολλές μάχες, ιδιαίτερα στη Μάχη του Λαχανά, όπου οι συμπολεμιστές του έδωσαν το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης».

Στις επιχειρήσεις του Μακεδονικού Μετώπου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έδειξε ξεχωριστά χαρίσματα, ιδιαίτερα στη Μάχη του Σκρα, ενώ 1919 ανέλαβε τη διοίκηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στην Ουκρανία, συμμετέχοντας στη συμμαχική εκστρατεία υποστήριξης του ρωσικού «Λευκού Στρατού», ο οποίος εμάχετο τους μπολσεβίκους του Λένιν. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, ο Πλαστήρας επικεφαλής της ίδιας μονάδας και με το βαθμό του συνταγματάρχη εστάλη στο Μικρασιατικό Μέτωπο.

Η δράση του κατά τη μικρασιατική εκστρατεία ενίσχυσε τη φήμη του, δεδομένου ότι οι Τούρκοι από φόβο γι’ αυτόν τον ονομάζουν Καρά-Πιπέρ (Μαυρόπιπερο), εξαιτίας του μελαψού του χρώματος και τη μονάδα του «Σεϊτάν Ασκέρ» (Στρατό του Διαβόλου)!

Ο Πλαστήρας διακρίθηκε κατά την τουρκική αντεπίθεση στο Σαγγάριο, που προκάλεσε την κατάρρευση του Μετώπου ενώ οδήγησε τη μονάδα του συντεταγμένα στον Τσεσμέ και από εκεί στη Χίο, σώζοντας παράλληλα χιλιάδες πρόσφυγες που τον ακολουθούσαν!

Με μια αμφιλεγόμενη απόφασή του, προσήγαγε σε δίκη τους πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους της ήττας στη Μικρά Ασία («Δίκη των Έξι»), οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στο Γουδί, ενώ αυτός ήταν εκείνος που κάλεσε από την εξορία τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ηγηθεί της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που οδήγησαν στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923).

Δεν κλονίσθηκε με το περιστατικό της Κέρκυρας, που προκάλεσε την ολιγοήμερη κατάληψη του νησιού από τους Ιταλούς, αλλά η συμμετοχή του σε διάφορα πραξικοπήματα (6ης Μαρτίου 1933 και 1ης Μαρτίου 1935) τον έφεραν μακριά από την Ελλάδα και μάλιστα για το δεύτερο απ’ αυτά διώχθηκε σκληρά. Αν και βρισκόταν μακριά από την Χώρα (πολλές φορές ζούσε μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας), καταδικάσθηκε σε θάνατο, μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Έκανε όμως ένα μεγάλο πολιτικό λάθος το οποίο το πλήρωσε ακριβά: Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου έγραψε επιστολή προς την ελληνική κυβέρνηση, με την οποία την καλούσε να συνθηκολογήσει με την Ιταλία! Η επιστολή αυτή θα του κοστίσει πολιτικά τα επόμενα χρόνια.

Παρά ταύτα, μετά την Απελευθέρωση και τα «Δεκεμβριανά» (1944), που προκάλεσαν την παραίτηση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, ο Πλαστήρας διορίζεται πρωθυπουργός στις 3 Ιανουαρίου 1945, ως πρόσωπο ευρείας αποδοχής και επί της πρωθυπουργίας του υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), βάσει της οποίας οι κομμουνιστές και το ΕΑΜ θα παρέδιδαν τον οπλισμό τους, αλλά η δημοσίευση στον Τύπο τής προ πενταετίας επιστολής του, που ζητούσε συνθηκολόγηση με την Ιταλία κατά τη διάρκεια του ελλληνοϊταλικού πολέμου, προκάλεσε την παραίτησή του (10 Απριλίου 1945).

Είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παρέμεινε εκτός πολιτικής σκηνής. Κατήγγειλε τόσο την Αριστερά, όσο και τη Δεξιά, για τις μεθοδεύσεις τους που οδήγησαν στον αδελφοκτόνο σπαραγμό. Πρώτος αυτός από τους αστούς πολιτικούς τόλμησε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «Εμφύλιος Πόλεμος», αντί του καθιερωμένου τότε όρου «Συμμοριτοπόλεμος», ενώ μετά τη λήξη του Εμφυλίου εμφανίσθηκε ως σημαιοφόρος της λήθης και της συμφιλίωσης

Επί πρωθυπουργίας του εκτελούνται οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος, Αργυριάδης και επί πρωθυπουργίας του αρχίζει η περίφημη «Δίκη των Αεροπόρων», όπου ακούγεται ότι «το δεξιό παρακράτος ζει και βασιλεύει», την ώρα που ο ίδιος λαμβάνει μέτρα για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας με έργα υποδομής, εθνικοποιήσεις, κοινωνικές παροχές, διανομή γης στους ακτήμονες και ψήφο στις γυναίκες!

Με τις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952, στις οποίες κυριαρχεί ο νικητής του Εμφυλίου, Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος και το κόμμα του «Ελληνικός Συναγερμός», η έκκληση του Πλαστήρα προς την Αριστερά για συστράτευση πέφτει στο κενό. «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά» είναι η απάντηση των κομμουνιστών!
Ώσπου ήρθε το τέλος!

Πράγματι, ο Νικόλαος Πλαστήρας, καταβεβλημένος από αλλεπάλληλα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, δεν εξελέγη ούτε βουλευτής. Η πολιτική του καριέρα θα λάβει τέλος, όπως και η ζωή του λίγους μήνες αργότερα όπου θ’ αφήσει τη τελευταία του πνοή (26 Ιουλίου 1953), εξαιτίας ενός νέου βαρύτατου καρδιακού εμφράγματος, ενώ ακόμη και σήμερα άνθρωποι ανιδιοτελείς και τίμιοι σαν τον Πλαστήρα ή τον Παπάγο σπανίζουν για τα ελληνικά πολιτικά δρώμενα.

Κάποτε οι πολιτικοί έμπαιναν στη Βουλή πλούσιοι και έφευγαν φτωχοί, αλλά σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αν λάβουμε υπόψη το «πόθεν έσχες» ορισμένων εξ αυτών που είναι πάμπλουτοι (και μάλιστα πολιτικοί αρχηγοί!!), οι οποίο μας λένε μεν το «έσχες» (τι έχεις) αλλά ουδέποτε το «πόθεν έσχες» (πώς τα απέκτησες)!..

Όσον αφορά δε στις πολιτικές, ιδεολογικές ή φιλοσοφικές αντιλήψεις και πρακτικές των κομμάτων εξουσίας:
-- «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος… άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά»!..

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Δευτέρα, 21 Οκτωβρίου 2013,Αναδημοσίευση απο:http://www.sakketosaggelos.gr/Article/4808/