Διάσκεψη για Μέση Ανατολή-Κουρδικό

Την σύγκλιση διάσκεψης για ενδεχόμενη επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή, όπου θα περιλαμβάνεται και το κουρδικό ζήτημα, προτείνει ο έγκυρος αρθρογράφος David Ignatius σε άρθρο γνώμης στην εφημερίδα WASHINGTON POST με τίτλο «Piecing together the shattering Middle East».
«Ποια είναι σήμερα η πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή;» διερωτάται ο αρθρογράφος σημειώνοντας ότι το Ιράκ και η Συρία κατακερματίζονται από διαχωριστικές εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές, ο Λίβανος και η Υεμένη βρίσκονται κοντά στον διαμελισμό, ενώ η Τουρκία, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία διατηρούνται ακέραιες, αλλά ως ολοένα πιο αυταρχικά κράτη.

Στη σημερινή χαοτική συγκυρία βλέπουμε δύο μετα-αυτοκρατορικά συστήματα να καταρρέουν ταυτόχρονα: Τα σύνορα των κρατών που είχαν σχεδιαστεί από την Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919, για να αντικαταστήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν μπορούν να συγκρατήσουν τους κατακερματισμένους λαούς, ενώ το αμερικανικής έμπνευσης σύστημα που διατηρούσε την ισορροπία στην περιοχή κατέρρευσε εξαιτίας της αποτυχημένης αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ.

Η «γραμμή στην άμμο», όπως ονόμασε την συμφωνία Sykes-Picot του 1916 ο συγγραφέας JamesBarr για τον διαμελισμό της περιοχής αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ αυτοί που επωφελούνται περισσότερο είναι οι ισλαμιστές τρομοκράτες, σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος. Οι Σουνίτες εξτρεμιστές, μαζί με τους αντίστοιχους Σιίτες της Χεζμπολλάχ, επωφελούνται περισσότερο από τον σεχταριστικό πόλεμο, που χρηματοδοτήθηκε και ενθαρρύνθηκε από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Αυτή είναι η πραγματικότητα τον Ιούνιο του 2014,

Ο νέος χάρτης που αναδύεται έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: Το Ιράκ διασπάται στους Σουνίτες, βορειοδυτικά, στους Κούρδους, βορειοανατολικά και στους Σιίτες νότια, οι οποίοι, με την βοήθεια του Ιράν, διατηρούν τη Βαγδάτη. Η Συρία είναι ένα μωσαϊκό, με τους Αλαουίτες να κυριαρχούν στο διάδρομο Δαμασκού-Λαττάκειας, τις μειονότητες των Δρούζων και των Κούρδων να διαθέτουν τις επαρχίες τους (μικρο-καντόνια), ενώ το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης χώρας κατέχεται από μαχητές της σουνιτικής πλειοψηφίας. Τα κομμάτια αυτά δεν πρόκειται να επανενωθούν σύντομα.

Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος, η ιστορία μας διδάσκει ότι ο μόνος τρόπος για την σταθεροποίηση μιας περιοχής είναι να μαζευτούν όλοι οι σημαντικοί παίκτες γύρω από ένα τραπέζι και να αρχίσουν να σχεδιάζουν μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας. Στους συμμετέχοντες θα περιλαμβάνονται η Σαουδική Αραβία και το Ιράν, μαζί με τις ΗΠΑ και τα υπόλοιπα μέλη του ΣΑ ΟΗΕ, την Ρωσία, την Κίνα, την Βρετανία και την Γαλλία. Θα μπορούσαν επίσης να συμμετάσχουν και η Τουρκία και η Αίγυπτος καθώς διαθέτουν μεγάλους στρατούς, που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σταθεροποιητικό ρόλο.

Ο αρθρογράφος προτείνει την επανασυμφιλίωση των ανερχόμενων δυνάμεων της περιοχής, του Ιράν και των δορυφόρων του, με τις κατεστημένες δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία, κατά το πρότυπο της Διάσκεψης της Βιέννης, το 1815, που διασφάλισε την ειρήνη στην Ευρώπη.

Αρχικά ένα τέτοιο σχέδιο δράσης θα περιλαμβάνει απλά την κατάπαυση πυρρός, την βοήθεια προς τους πρόσφυγες και την ενίσχυση των μετριοπαθών Σουνιτών, έναντι της τοξικής δύναμης του παρακλαδιού της Αλ Κάιντα, τους ISIS. Οι στόχοι αυτοί είναι κοινοί σε όλες τις περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις. Η Ρωσία και η Κίνα, με τους Τσετσένους και τους Ουιγούρους μουσουλμάνους, έχουν το ίδιο συμφέρον με τις ΗΠΑ στο να ανακόψουν τη δράση των ακραίων Ισλαμιστών, ενώ η Σαουδική Αραβία και το Ιράν θα ήθελαν την αναδίπλωση του ISIS.

«Δεν γνωρίζουμε τώρα εάν τα σύνορα που τέθηκαν το 1919 θα επιβιώσουν σε αυτή τη νέα τάξη ή πως μπορούν να ικανοποιηθούν οι διάφορες εθνοτικές μειονότητες. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έδειξε ότι είναι εφικτή η εθνοτική αποκέντρωση, όπως επίσης και το ενδεχόμενο κόστος σε αίμα. Οι συζητήσεις μπορούν να ξεκινήσουν με ένα διχαστικό θέμα που υπήρχε στην ατζέντα των Βερσαλλιών: Θα πρέπει οι Κούρδοι να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος ή μπορούν να ενσωματωθούν, υπό ένα χαλαρό καθεστώς, στη Συρία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν; Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη την απάντηση, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι διασκέψεις», καταλήγει ο αρθρογράφος.

http://www.washingtonpost.com/opinions/david-ignatius-piecing-together-the-shattering-middle-east/2014/06/17/e73812f8-f63a-11e3-a606-946fd632f9f1_story.html?hpid=z3
mignatiou.com